به گفته آرنولد مرکیچ، آتش نشان و نویسنده کتاب سال 1981، کلاه آتش نشانی پاب فایر اولیه، اولین مرجعی که او در رابطه با پوشیدن کلاه های آتش نشانی خاص یافت، در سال 1762 اتفاق افتاد.
جایی که آتش نشانان در نیویورک “به پوشیدن کلاه های چرمی در هنگام انجام وظیفه دستور داده شدند.” 3 در سال 1764 در بوستون، اولین “کلاه آتش” که استفاده شد.
“کلاه چرمی سیاه” با “نشان پیوتر” بود که شماره شرکت آتش نشانی داشت.” روشی برای شناسایی آتش نشانان مجاز در صحنه و اینکه به کدام سازمان یا شرکت آتش نشانی تعلق دارند.
نوآوری بعدی در کلاه های آتش نشانی در سال 1788 در فیلادلفیا به وجود آمد، “این کلاه گردی به شکل لوله اجاق گاز با لبه باریک بود.” 5 این کلاه سبک قرار بود توسط آتش نشانان در سراسر ایالت های اولیه آمریکا کپی و پوشیده شود.
با تنوع های مختلف جلوی کلاه های رنگ شده و “تکه های جلویی” به مرور زمان به این کلاه ها اضافه شد و پایه و اساس مفهوم سپر یا جلو کلاه در کلاه های بعدی را گذاشت.
در سال 1824، مردی به نام متیو دو بوآس، که یک زین‌فروش و کلاه‌ساز بود، برای اولین بار با افزودن میله‌ای فلزی در اطراف لبه یا لبه کلاه آتش‌نشانی اعتبار داشت تا بتواند شکل بهتری داشته باشد و در اثر گرما تغییر شکل ندهد یا تغییر شکل ندهد.
آب از آتش نه تنها برخی از شهرها و شهرک‌ها از آتش نشانان می‌خواستند که در صحنه‌های آتش‌سوزی کارت شناسایی داشته باشند، بلکه خود آتش‌نشان نیز دوست داشتند از نمادهای داوطلبانه خود استفاده کنند.
اگرچه صنعتگران محلی متعددی وجود داشتند که برای آتش‌نشان‌ها جلیقه‌هایی مانند کلاه، کلاه و شنل می‌سازند (بله، در آن روزگاری که مردان شنل می‌پوشیدند.
در مورد طراحی شغلی واقعی کلاه آتش‌نشانی نوپا تا قبل از آن فکر زیادی نشده بود. این نقطه بسیاری از این صنعتگران چرم در نیویورک، سازندگان تسمه و تنه بودند.
