صابون جزء جدایی ناپذیر جامعه امروز ماست و تصور زمانی که مردم بواسطه عطر و بوی شیرین خود به جای صابون حفظ می شدند، برای ما دشوار است.
با این حال، استفاده گسترده کنونی از صابون روشن کننده پوست تنها یک اتفاق بسیار اخیر است، علیرغم این واقعیت که بیش از 2500 سال است که ساخته شده است.
اولین ساخت ثبت شده صابون در سال 600 قبل از میلاد بود، زمانی که پلینی بزرگ ساخت آن توسط فونیسی ها از پیه و خاکستر بز را توصیف کرد و در میان سلت های بریتانیا و در سراسر امپراتوری روم شناخته شده بود.
با این حال، این افراد از صابون خود برای درمان استفاده می کردند و تا قرن دوم پس از میلاد از آن برای نظافت استفاده می شد و تا قرن نوزدهم که در جهان غرب به طور معمول استفاده می شد.
در اوایل این قرن اولین شوینده های مصنوعی تولید شد و اکنون این مواد در بسیاری از کاربردها جای صابون را گرفته اند. ساخت آنها به طور خلاصه در دوم پوشش داده شده است.
گزارش شده بود که یک کارخانه تولید مواد صابون مانند در خرابه های پمپئی (79 پس از میلاد) پیدا شد. با این حال، ثابت شده است که این یک تفسیر نادرست از بقای برخی از مواد معدنی صابونی است.
احتمالاً سنگ صابون در فولونیکا، جایی که برای پانسمان منسوجات تازه تمیز شده استفاده می‌شده است. متأسفانه این خطا به طور گسترده تکرار شده است و می توان آن را در متون معتبر دیگری در تاریخ صابون یافت.
داستانی که در برخی جاها با آن روبرو شده است ادعا می کند که صابون نام خود را از “کوه ساپو” فرضی گرفته شده است که در آن رومیان باستان حیواناتی را قربانی می کردند.
باران ترکیبی از پیه حیوانی و خاکستر چوب را به پایین کوه و به خاک رسی در سواحل تیبر می فرستاد. در نهایت، زنان متوجه شدند که تمیز کردن لباس ها با این “صابون” آسان تر است.
