چاپگرهای حرارتی DOD توسط یک مدیر محصول به نام جان وات و تیمش در بخش Corvallis در هیولت پاکارد توسعه یافتند. پروژه مشابهی توسط یک مهندس از Canon، Ichiro Endo انجام شد.
اساساً در فرآیند DOD حرارتی، کارتریج جوهرافشان اپسون جوهر مورد استفاده چاپگر از محفظه‌های بسیار کوچک تشکیل شده‌اند. هر یک از محفظه ها حاوی بخاری است که بر اساس فوتولیتوگرافی ساخته شده است.
اندو روی اثر پیزوالکتریک برای خارج کردن جوهر از نازل کار می کرد. او مشاهده کرد که جوهر هر زمان که با یک آهن لحیم کاری گرم شود از سرنگ خارج می شود.
Vaught از کشف Endo برای توسعه نوع جدیدی از چاپگر استفاده کرد که سریع و ارزان بود. او دریافت که مقاومت های لایه نازک مورد استفاده در چاپگر، گرمای کافی برای شلیک قطرات جوهر تولید می کنند.
پروژه HP و Canon در ابتدا مستقل از یکدیگر بودند، اما بعداً این دو شرکت دریافتند که اشتراکات زیادی دارند و تصمیم گرفتند ایده های خود را به اشتراک بگذارند.
بنابراین هنگامی که یک قطره از هر یک از محفظه ها خارج می شود، یک پالس جریان الکتریکی از عنصر گرمایش عبور می کند. این امر منجر به تبخیر سریع جوهر در محفظه و تشکیل حباب می شود که منجر به افزایش فشار می شود.
هنگامی که این اتفاق می افتد، قطره جوهر روی کاغذ پرتاب می شود. کشش سطحی جوهر و تراکم و انقباض بخار منجر به هجوم جوهر به داخل محفظه از طریق کانال کوچکی می شود که از مخزن جوهر می گذرد.
جوهرهای مورد استفاده در این نوع کارتریج ها از مواد رنگی مانند رنگ و پیگمنت استفاده می کنند و بر پایه آب هستند. جوهرها از یک جزء فرار تشکیل شده اند که مسئول تشکیل حباب بخار است.
