در طول سال ها تغییرات زیادی در مواد لنت ترمز اصلی جیلی و روش های ساخت ایجاد شده است. در این ویدیوی استودیو Continental Tire Garage Garage به بررسی تکامل مواد ترمز می پردازیم.
در آن زمان، تنها دو خانواده مواد اصطکاکی برجسته وجود داشت نیمه فلزی و آلی غیر آزبست. نیمه فلزی ها به دلیل تهاجمی تر بودن یا مناسب بودن برای کاربردهایی با بارهای سنگین تر و نیروهای ترمز شناخته شده بودند.
مواد آلی غیرآزبستی برای وسایل نقلیه سواری سبک تر بود که سر و صدا و طول عمر مهمترین نگرانی ها بود.
در نیمه اول قرن بیستم، مواد اصطکاکی با الیاف آزبست بافته می شد. همانطور که مهندسان مواد رزین ها را بهبود بخشیدند، مواد بافته شده را حذف کردند تا مواد ترمز بهتری به نام نیمه فلزی بسازند.
این مواد همچنان دارای محتوای آزبست بودند، اما توانایی قالب‌گیری و چسباندن مواد اصطکاکی به یک کفش یا صفحه پشتی یک مزیت قطعی داشت.
مواد آلی غیرآزبست یا اصطکاک NAO معمولاً بیشتر از ترکیبات نیمه فلزی سخت تر می پوشند. بیشتر آسترهای NAO و سرامیکی با کیفیت برتر برای ارائه عمر طولانی و سایش کمتر از مجموعه ای معادل از پدهای NAO در یک برنامه طراحی شده بودند.
سپس حدود 20 سال پیش، مواد اصطکاکی سرامیکی راه خود را به صنعت باز کردند. مواد سرامیکی که وارد لنت ترمز می شوند رشته های ریز هستند که طول و عرض معینی داشته باشند.
برخی از مقالات اولیه در مورد سرامیک می‌گویند که این الیاف جایگزینی برای الیاف آزبست بوده است. اما، این الیاف سرامیکی مصنوعی نیز عملکرد مواد اصطکاک را افزایش می دهد.
سه مزیت مواد اصطکاکی سرامیکی در کاربردهای خاص وجود دارد. اول، مواد سرامیکی عملکرد پایداری را در طیف وسیعی از دماها ارائه می دهند.
