روغن کنجد از دانه‌هایی که برشته نشده‌اند، مایعی به رنگ زرد کم‌رنگ با بوی مطبوع دانه‌مانند و طعم کمی آجیل است و به عنوان روغن سرخ کردنی استفاده می‌شود.
علیرغم نسبت بالای روغن ارده کنجد اردکان (41%) از اسیدهای چرب چند غیراشباع (امگا-6)، در میان روغن‌های پخت و پز با نقطه دود بالا، کمتر در معرض فاسد شدن در هنگام نگهداری در فضای باز است.
روغنی که از دانه های کنجد فشرده و برشته تهیه می شود کهربایی رنگ و معطر است و در مراحل پایانی پخت به عنوان طعم دهنده استفاده می شود.
این به دلیل آنتی اکسیدان های طبیعی، مانند سزامول، موجود در روغن است.روغن کنجد سبک نقطه دود بالایی دارد و برای سرخ کردن مناسب است.
روغن کنجد تفت داده شده مناسب نیست، اما می توان از آن برای سرخ کردن گوشت و سبزیجات، تفت دادن و تهیه املت استفاده کرد.
روغن کنجد در قاره آسیا، به ویژه در شرق آسیا و ایالت های کارناتاکا، آندرا پرادش، و تامیل نادو هند جنوبی، که استفاده گسترده از آن مشابه روغن زیتون در دریای مدیترانه است، محبوبیت بیشتری دارد.
غذاهای آسیای شرقی اغلب از روغن کنجد بوداده برای چاشنی در هنگام پخت و پز یا سر سفره استفاده می کنند. چینی ها از روغن کنجد در تهیه غذا استفاده می کنند.
در ژاپن، رایو خمیری است که از چاشنی روغن فلفل قرمز و کنجد تهیه می‌شود و به عنوان چاشنی تند روی غذاهای مختلف استفاده می‌شود یا با سرکه و سس سویا مخلوط شده و به عنوان دیپ استفاده می‌شود.
در جنوب هند، قبل از ظهور روغن های تصفیه شده مدرن که در مقیاس وسیع تولید می شدند، روغن کنجد به طور سنتی برای کاری و سس استفاده می شد.
استفاده از آن به ویژه در تامیل نادو و آندرا پرادش ادامه می یابد و با غذاهای تند و تند مخلوط می شود، زیرا گرما را خنثی می کند. و همچنین برنج مخلوط با پودر ادویه.
